کلات سرباز

شوهرم اصرار داشت که در مسیر سفرش کلات سرباز را ببیند.حرفش را بر کرسی نشاند و وارد شهر سرباز شدیم.کلات را بر قله ی کوه بنا کرده بودند.راه پله ای نداشت که با تق تق کفش های پاشنه بلند یک زن سکوتش در هم بشکند یا اگر هم داشت ما جایش را بلد نبودیم.من پای کوه ایستادم و به گرفتن چند عکس اکتفا کردم.صندل پاکستانی ام با فراز و نشیب کوه نمی خواند.شوهر و پسر راه بالا را در پیش گرفتند و زود برگشتند.گفتم"چی شد؟"شوهرم گفت"کارگران داخل کلات گفته اند که کلات در ورودی ندارد."گفتم"پس آنها با آن دم و دستگاه چطور داخل رفته اند؟"گفت"شاید از داخل پاسگاه رفته اند."گفتم"جالا دیدن این بنای سنگی چه فایده ای دارد؟"گفت"بناهای قدیمی اقتدار بلوچستان است."در دل گفتم"حال از آن همه اقتدار چه بر جا مانده است؟"گفت"حیف که کارگران راه مخفی اش را نشانم ندادند."گفتم"کلات را ول کن.اینجا احساس خوبی ندارم.بهتر است که برویم."پسر حرفم را تایید کرد.از خیر کلات گذشتیم.در داخل شهر شمار ماشین هایی که در خیابان پارک شده بودند جلب توجه می کرد.انگار تعدادشان از آدمها بیشتر بود.شوهرم یک بار دیگر کلات را طواف داد و چون راه به جایی نبرد راه جاده را در پیش گرفت.وقتی دوباره در مسیر چابهار افتادیم خیالم راحت شد و نفس راحتی کشیدم.پسرم گفت"کلات یعنی چه؟"گفتم"قلعه پناهی برای حکمرانی حاکمان"

اسپنتان...