اسوده

با اب و تاب از دخترش می گوید.از اینکه فرزندش از مدرسه صاف به خانه مادرش می رود و او خیالش راحت است.من ناخوداگاه فرزند او و خودم را مقایسه می کنم.به مادری که بیمار است و پسری که در ساعات مدرسه من در خانه رها است.ادمهایی چون من میزان که دستشان می گیرند به عدالت خدا شک می کنند.مذهبیون با ترفندهای مختلف و نگهبانهای خیالی بر لاف عقل پوشش می گذارند.به نظر به ره می ایم و لی فکرم گزاف بسیار می گوید و اخر می پذیرم که عدالت یا بی عدالتی فعلا همینی است که هست