دعوت

می خندد و می گوید:گیرم که تو خودت را در خانه قرنطینه کرده باشی،دیگران که قرنطینه نیستند و به ابن خانه می آیند راحت زحمتت را به هدر می دهند."گفتم"تو هم جزو همان دیگران هستی.از سرکار تا خانه خودت را دنبال کن تا درصد ویروس هایی را که به خانه آورده ای حساب کنی.غصه ای هم نداری.بدن تو در برابر سرما و کرونا مقاوم است اما من خودم را بهتر از هر کسی می شناسم.زود از پا درمی آیم."در دل می گویم"کاش کرونا سر از این شهر در  نیاورد و اگر در آورد عدالت آن است که آنهایی مزه اش را بچشند که رعایت نکرده اند.بعد نیشخندی می زنم و باز در دل می گویم ولی کارها همیشه برعکس است.دار مکافات هم دریافته که دیوار سر به راه ها از همه کوتاهتر است و راحت تر دچارش می کند.دیری نمی گذرد که گوشی زنگ میخورد.کسی آنسوی خط دعوتم می کند که در عروسی نوه اش شرکت کنم.تشکر می کنم.تلفن را که قطع می کنم از فعل آنها در عجب می شوم و بیشتر خیالم راحت می شود که کرونا کاری با آدمهای بی خیال ندارد.