کرونا

دو شب را در سوگ پدر اشک ریخته و در دل آرزو کرده بودم که بمیرم.حال که سخن از مرگ و کرونا شده رایم عوض شده و نمی خواهم مفت بمیرم.او که علم آموخته برایم می گوید اگر بیماری در مناطق ما انتشار یابد یک فاجعه انسانی رخ می دهد.می گویم یعنی چه؟می گوید"یعنی اعضای یک خانواده همزمان بیمار،بستری و فوت شوند و کسی نباشد که به فریادشان برسد."مگر آنکه رعایت کنند،در منزل قرنطینه شوند تا هوا گرم شود و  گرمای آفتاب بلوچستان به فریادشان برسد.گرما فعلا تنها نقطه ضعف ویروس است.دیگر سوالی نمی پرسم.سر و ته داستان را فهمیده ام و خود را به سکوت زده ام.