رأی

خدا نبود.پیغمبر هم نبود حتی امامزاده هم نبود تا به ضریحش پارچه ی سبز گره بزنی و به انتظار برآورده شدن آرزویی بنشینی اما با وجود تمام نبودنها احراز منصبی او را از ما رتبه دارتر کرده بود.در پله های ترقی اموزش و پرورش چند پله از ما بالاتر نشسته بود و معلوم است که هر کس در پله ای بالاتر بنشیند.پایین دستها را حقیر خواهد دید.او از سوراخ کلید نگاهی به داخل ساختمان انداخته بود و از همان زاویه دید مختصر به این نتیجه رسیده بود که از بین معلمانی که فقط دو هفته است با برنامه ای پراکنده مشغول به تدریس هستند،فقط یک نفر قابل تقدیر و ستایش است.از دانش اموزان یک کلاس پرسیده بود"بچه ها کدام معلم بهتر است؟"گفته بودند"همگی خوب هستند اما فلانی بهتر"و او بر همین اساس از همان یک نفر تشکر کرد.انگار ما پشم حلاجی درگاه او بودیم.نمی دانم چرا با وجود آن همه رتبه و مدرک نمی دانست که نمی توان دبیر مثلا ورزش را با دبیر ریاضی مقایسه کرد؟تا دنیا دنیا بوده دانش اموزان رابطه ی خوبی با درس های مشکل نداشته اند.شاید هم حق با میزان او بود اما نمی دانم چرا به ما یا به من برخورد.در مسیر مدرسه من به آدمهای مهم و رفتارشان فکر کردم.در دل گفتم"مهم آن است که هر کس بی چشمداشت وظیفه اش را درست انجام دهد و وجدان همیشه حی و حاضر باشد."اما این نوشته ی سانسور شده می گوید که "اینطورها هم نیست.کلمات بیهوده به حرف نیامده اند."با خود گفتم"اگر در فرداهای دور قیامت باز هم میزان رای دانش آموزان باشد.فرشته ها به چند نفر تقدیرنامه خواهند داد؟"

اسپنتان...