روان

زنها،مردها و کودکان بیمار در کلینیک دکتران روی صندلی های انتظار به انتظار نشسته بودند.بیشتر زنها با وجود گرمی هوا نقابهای سیاه زده بودند.فقط چشمانشان پیدا بود.نمیدانستی که صاحب چشمانی که نظاره ات میکنند یا احوالت را میپرسند چه کسی است؟فقط میتوانستی از چهره ی مرد یا کودکی که همراهشان بود ایل و طایفه شان را حدس بزنی.من اما آنقدر غرق بی خیالی ام بودم که حوصله نداشتم تار موهایی را که از زیر چادر سیاهم بیرون زده بررسی کنم.حوصله دین و فلسفه حجابی را که به خوردم داده بودند نداشتم.شمساتون زن پرحرف و ساده همسایه نیز در میان منتظران بود.دست من و مادرم را به گرمی گرفت و احوال پرسی کرد.او از من بی خیال تر بود.بلندبلند حرف میزد و برایش مهم نبود که چند نامحرم صدایش را می شنوند و از تن صدایش لذت میبرند.او از اعتقادات دست و پا گیر با وجود ملا بودن پسر و دخترش رهیده بود و در پله ای بالاتر ایستاده بود.گفت"سراوان که متخصص درست و حسابی ندارد ولی همینها هم که هست غنیمت است."گفتم"همینها هم درست و حسابی هستند.دکترها هم آدم هستند.اینکه هنوز نمی توانند برایمان معجزه کنند.ایراد از طرز تفکر ماست."گفت"راست می گویی.اگر اینها نباشند شاید وسع امثال من به زاهدان و تهران نرسد."میخاست حرف دیگری بزند که منشی نامش را صدا کرد.او رفت و من در شلوغی اطرافم سکوت کردم.مردی که رو به رویم نشسته بود.لبهایش بی اختیار تکان میخورد.انگار با خودش حرف میزد.لبهایش که از حرکت می ایستاد سرش تکان میخورد. از حرکاتش پیدا بود که بیماری اعصاب گرفته است.با خودم به این می اندیشیدم که دیدن چه چیز او را به این حالت افکنده است.با خودم فکر میکردم که معجون ترس و خشم او را به این حال در آورده است.بعد از مدتی منشی اسم یک نفر دیگر را صدا کرد.مردی دست زنی را گرفته بود و او را به زحمت راه میبرد.مشخص بود که زن سکته کرده است.یک دست و پایش به اختیارش نبود. انگار آنها را حس نمیکرد و فقط به دنبال خود می کشانید.سالها قبل که دختر دبیرستانی بودم.دانشجویی برایم گفته بود که در تحقیقاتی که انجام داده بیشتر مردم شهرمان گرفتار بیماریهای روانی و عصبی هستند.آن روزها حرفش را باور نکردم.فکر میکردم لاف میزند.اما هر چه بزرگتر شدم و بیشتر در عمق اجتماع فرو رفتم.دیدم حرف آن دانشجو به واقعیت نزدیکتر است. اسپنتان...