گذشته

خاطرات و سرگشتگی در وبلاگ گذشته کلمه های دور دردی را دوا نمی کند.اما آن زمان خاص وبلاگ گذشته کلمه مثل فیلم جلوی چشمانم رژه می رفت.حکایت هانی و شی مرید یا لیلی و مجنون نبود.حکایت شخصیت های معمولی یک داستان بود.پدر وفات کرده بود و من هر جا سردرگم می شدم به او رجوع می کردم.جوابهایش قانع کننده نبود اما در آن زمان به نظر می رسید که از دیگران عاقلتر است.تفسیر غزلهای حافظ و شعرهای مولانا را بلد بود.فرهنگ و ادب خوانده بود و تا دلت بخواهد کتاب دینی خوانده بود.شاید تنها عیبی که داشت سیگار کشیدن بود.وقتی حرف می زد سیگار پشت سیگار بود که دود هوا می شد.گاه آنقدر سیگار می کشید که هوا هم خفه می شد.من جای خالی مریدان نداشته را برایش پر می کردم و او جای خالی پدر را برایم کم رنگ می کرد.دست روزگار چرخید و من ازدواج کردم.آن مرادی و مریدی به هم خورد.آزادی از من سلب شد یا او را به دست فراموشی سپردم.من در خط دیگری افتادم و دنیا جور دیگر به کام چرخید.تلاش او برای بیدار کردن حس دین و ادبیات در من فایده نکرد و وبلاگ گذشته کلمه ها فراموش شد.روزی او هم ازدواج کرد و همه چیز به پایان خود رسید.او به راهی رفت و من به راه معلمی خود رفتم.امشب او سر از گورستان خاطرات بیرون آورده و حضور به هم رسانده بود.من خسته از یک روز پرمشغله ی جمعه با پسرم سر از خانه متروک در آورده بودم و او شانسی یا عمدی سر از خانه قدیمی ما در آورده بود.ما تنها نبودیم.پسرم حضور داشت و خیال دین از تنهایی دو نفره مان راحت بود.چند سال بیشتر از من بزرگتر نبود و اگر غریبه ای از راه می رسید شاید با خود فکر می کرد که پدری و دختری رو به روی هم نشسته اند.نمی دانم چرا آن همه در خود مچاله شده بود یا چه بلایی سر خود آورده بود که چنین زودرس جوانی را از کف داده بود.از او با امکانان کم خانه متروک پذیرایی کردم.گویی خود پدر از گور برخاسته و رو به رویم نشسته باشد.فصلی جدید از زندگی باز شده بود.انگار من دوباره مرید و او گوش شنوای حرفهایم شده بود.حرف خاصی برایش نداشتم.زلزله ها را بدون او رد داده بودم.گذاشتم تا او دفتر تکراری سخن را بگشاید.از خوابها و پیغمبران و امامان و پدرم گفت و من در سکوت به حرفهایش گوش کردم.به وقت خداحافظی هر دوی ما سبک شده بودیم.وقتی او را بدرقه کردم و در خانه را بستم در خلوت به خود اندیشیدم که سهم من در سقوط و صعود او چقدر است چقدر بود؟

اسپنتان...