داریوش

وقتی تدریس میکرد در کلاس راه می رفت.ارام نداشت و کتاب را از بر بود.تدریس که تمام میشد چند بیت از ترانه های داریوش را می خواند و برایمان تفسیر می کرد بعد هم کتاب را می بست و پرسش و پاسخ شروع میشد.نمی دانم تدریسش عالی بود یا بچه ها عاشق ترانه هایش بودند ولی از تنبل تا زرنگ درسش را خوب می خواندند.کلاسش دانش اموز تنبل نداشت.شاید بدترین شاگردش من بودم که نه داریوشی میشناختم و نه کتابی را که او معلمش بود دوست داشتم.ان روزگاران که من دانش اموز بودم  سپری شده.دنیا چرخ خورده و من نقش معلم را پذیرفته ام.سروکارم به ترانه های داریوش افتاده و تفسیرش را بی اموزش بلد شده ام.چند صباحی ست که داریوش اقبالی مهمان ناخوانده موزیک های موبایلم شده است.از صدای گیرای خواننده بلوچ به بلندای عرفانی قاری عرب و...رسیده و عبور کرده ام و روی ترانه های داریوش هنگ کرده ام...

اسپنتان...