کریستال

برای چندمین بار پسرش را به کمپ ترک اعتیاد برده است.در دل او را تحسین می کنم.نمی دانم که چند سال از عمرش را صرف بازپروری پسرش کرده است؟ولی می دانم که اگر زن دیگری جای او بود تا حالا میدان را خالی می کرد.هر بار که گفته بود می خواهد پسرش را برای ترک به فلان جا ببرد.من به جای آن زن احساس خستگی و نا امیدی کرده بودم.این بار هم پسرش را به یک جای جدید برده است.یک بار با پسرش ملاقات کرده و از بازپروری جدید راضی است.او از امیدهایش می گوید و من به حرفهایی می اندیشم که فلان دکتر برایم گفته است.دکتر گفته بود"آدمهای کریستالی درست بشو نیستند و اگر به بن بست برسند ممکن است مرتکب هر جنایتی بشوند."در دل می گویم"ایمان زن بالاتر از علم دکتر است."به حرفم اعتقادی ندارم.با خود می گویم"کاش کمپ پسر زن را برای همیشه پیش خود نگه دارد."در روزگار کودکی من و برادرم همبازی آن پسر بودیم.پسر خوبی بود.فقط بیش از حد ساده بود و ابله بودن آدمها را در دنیای زیرک ها زود به فنا می دهد.

اسپنتان...